Het voorjaar liep al een tijdje voor op schema, het Hollandse landschap was daarmee eerder groen dan normaal. Het decorum voor een der laatste optredens in deze competitie deed echter anders vermoeden. Ja, het kunstgras was groen en de omgeving ook. We namen de afslag Loosdrecht voor de tigste keer dit seizoen en hebben de regio dus in vrijwel alle staten en seizoenen gezien. Nu overheersten wind en slagregens, het leek eerder herfst dan lente. Gelukkig was de accommodatie van Nederhorst meer dan bestand tegen deze setting. De mooie en nieuwe kantine, kleedkamers en velden lagen en stonden er prima bij. De fans hadden goed uitzicht vanuit de kantine en heuse tribune en ook het scorebord functioneerde prima. Kortom het was aan de helden zelf om er een goede invulling aan te geven; aan de omstandigheden kon het niet liggen.
De elf van AMVJ moesten het doen zonder Max, die inmiddels aan een aangekondigde lange exotische reis is begonnen. Jesper is nog geblesseerd maar gelukkig weer aan de beterende hand. Ook de technische staf lijkt weer zo goed als fit, waardoor er maar liefst twee fitte en immer alerte grensrechters in actie kwamen aan AMVJ zijde: Ted S. de eerste en Flip de tweede helft, terwijl Peter een zo hoog, en droog, mogelijke positie in de dug out in nam nadat hij de jongens goed had neergezet. Nick S. was gelukkig net fit genoeg voor de bank zodat de dug toch nog een beetje bezet was en er nog wat te wisselen viel indien nodig. Het moet gezegd, het stond goed bij de mannen in het bordeaux. De veldbezetting klopte, iedereen was scherp. Dat was nodig ook, Nederhorst speelde fel en verkocht zijn huid duur. Zij gingen duidelijk voor een goed resultaat en de derde plek op de ranglijst. Weliswaar op respectabele afstand van de top twee uit Amstelveen/Amsterdam, maar toch. AMVJ had meteen een overwicht en het betere van het spel maar de echte kansen waren schaars. Tot de bal na ongeveer vijftien minuten spelen op rechts bij Laurens kwam. Hij had tijd (wat niet altijd een voordeel is) en bedacht zich niet. Hij knalde de bal van ruim buiten de zestien in het vijandelijke doel, 0-1, keeper kansloos. Dat leek logisch, maar was het niet, thuis werd met maar liefst met 0-3 van dit zelfde Nederhorst verloren. Dat bleek ook nu, want nog voor rust wist de thuisploeg ook te scoren. Een vergelijkbare goal als die van ons: ook een harde schot van buiten de zestien waar de verder weer zeer betrouwbare doelman Clemens helaas geen verhaal op had. 1-1 bij rust. Het zou toch niet?
Nee, het zou niet! Daar was iedereen het in de rust wel over eens. Dat bleek ook op het veld, AMVJ ging gewoon verder waar het gebleven was, de verdediging stond goed, als altijd. Abel, Tim, Milo, Nick G. en Laurens speelden geconcentreerd, goed voetballend en stevig wanneer nodig. Toch konden zij niet voorkomen dat Nederhorst scoorde. Hun spits draaide goed weg en kon van dichtbij aanleggen. 2-1 achter…..Gelukkig duurt een wedstrijd negentig minuten en was er nog meer dan een half uur om een en ander goed te maken. Dat lukte dan ook; kon ook eigenlijk niet anders. Zoals vaak werd de druk van de onzen de tegenstander uiteindelijk teveel. Zij schoten de bal al steeds vaker op goed geluk naar voren of over de afrastering. Gelukkig was er een ruime hoeveelheid geschikte ballen voorhanden zodat het spel niet onnodig opgehouden werd. Onze middenlinie en aanval waren hun tegenstanders veelal te vlug af. Idris, Gijs, Ted en Tim (in het begin op het midden) en Nick G (later op het midden) speelden goed en gedreven. Er waren eigenlijk geen onvoldoendes vandaag, integendeel, want ook de voorwaartsen, aanvoerder Daan en Erik, waren continu ‘aanwezig’ en dreigend. Het was een geluk dat Daan er nog stond. In de eerste helft was hij slachtoffer van een forse overtreding die zwaarder dan met slechts een vrije trap bestraft had moeten worden door de jonge, goed gesoigneerde en verder energiek fluitende leidsman. De beslissing viel uiteindelijk door toedoen van enkele van de net genoemden. Daan knalde andermaal keihard binnen de vijandelijke palen, dit was zo dreigend en gericht dat een verdediger zijn been er nog wel tegen kreeg maar niet genoeg, althans vanuit oogpunt van de thuisploeg, 2-2. Een verdiende gelijkmaker zoals de goede lezer al begrepen had. Maar onze A1 wilde meer en ging daar ook voor. Dat de druk te groot werd voor de thuisploeg bleek ook uit een gele kaart, na hard doorgaan op Milo. Met een man minder werden de vooruitzichten niet beter voor Nederhorts, toch overleefden zij het tien minuten durende ondertal. Erik kreeg op het einde van die periode last van kramp in zijn kuit zodat Nick S. toch zijn opwachting moest maken, wat hij niet onverdienstelijk deed. Deze wissel had amper plaats gevonden of Idriss had het net gevonden met een lepe vrije trap nadat hij eerder al de paal geteisterd had. De voorsprong werd met vreugde gevierd en leidde niet meer tot verslapping bij onze boys. Integendeel, op een dreigende vrije trap na kwam de thuisploeg er eigenlijk niet meer aan te pas en een grotere winstmarge voor de onzen zou logischer zijn geweest dan een gelijkmaker.
Zo werd er dus, zoals het hoorde, ‘gewoon’ gewonnen. Hoewel…. ik had er niet voor niets zoveel woorden voor nodig. Ten slotte was het waarschijnlijk geen toeval en hoe dan ook passend dat het zonnetje op de terugreis toch nog even ging schijnen!
