De vorm was er, het goede veld was er en de selectie was er. Maar na twintig minuten stond het 0-2 of eigenlijk 2-0 want het speelde zich in ’s Graveland af. Vijfentwintig minuten rijden, onder de rook van Hilversum op een mooi nieuw kunstgrasveld, prima temperatuurtje, geen wind, dus….
Maar waar alles vorige week crescendo (het wordt ook nog een ‘lesje’ woordenschat) ging, was de start vandaag niet goed. AMVJ liep achter de feiten aan, was niet fel en geconcentreerd genoeg en liet zich meerdere malen door de tegenstander verrassen. ’s Graveland vertrok vol enthousiasme uit de startblokken en gaf AMVJ tot tweemaal toe het nakijken. Nu was vooraf al duidelijk dat het geen makkelijke wedstrijd zou gaan worden, men had al de nodige punten gewonnen en de andere ‘toppers’ in deze competitie: CSW en Amstelveen, hadden slechts met kleine cijfers en dus moeite van deze ploeg gewonnen. Minpunt was ook dat Idriss ontbrak vanwege een vervelende blessure net als Abel, die wel weer op de weg terug is, gelukkig. Milo was wel net weer fit maar niet helemaal pijnvrij en ook Max en Jesper waren weleens fitter aan de wedstrijd begonnen. Kortom, na twintig minuten leek het geen leuke middag te worden voor onze bordeauxrode helden. Behalve twee goals moest AMVJ ook nog eens Jesper missen die al snel met een pijnlijke liesblessure het veld moest verlaten waardoor Max versneld inviel.
Toch herpakte onze A1 zich. Zoals in veel goede en complete teams staan dan anderen op en moet er bij tegenslag een tandje bijgeschakeld worden. Dat lukte beetje bij beetje. De opstelling en posities werden steeds duidelijker en diverse AMVJ-ers begonnen zicht steeds nadrukkelijk te manifesteren. Een compliment daarin, zonder anderen tekort te doen, voor aanvoerder Daan, Tim en ‘dreh und angelpunt’ (om maar eens een Bundesligacliché te gebruiken) Gijs namen ieder in hun linie het voortouw. Zo werd meer grip op de wedstrijd verkregen en kon Daan de ‘anschlusstreffer’ maken; rust 2-1 (wel voor ‘hunnie’ dus).
Na de thee (echt, geen limonade deze keer) werden de bordjes niet verhangen, hoewel… AMVJ ging verder waar het gebleven was en ’s Graveland leek steeds meer onder de indruk. Natuurlijk, het ging niet allemaal vanzelf, er werd ook nog wel wat weggegeven, met het nodige geluk soms, maar ook op basis van wilskracht en goed voetbal kregen onze boys steeds meer de overhand. Dat resulteerde in een luid bejubelde r (althans op de bank bij AMVJ/Idriss in een juichreflex bijna nog erger geblesseerd) gelijkmaker van Erik die de tweede helft samen met Laurens heel goed speelde. Insiders begrijpen dus meteen dat ‘wij’ het middenveld in handen kregen. Echter een vrije trap tegen werd keihard in de kruising geschoten, keepie Clemens was helaas kansloos en plots stonden we (weer) achter; 3-2. De jongens van ’s Graveland waren zeer verheugd met dit mooie doelpunt want zij voelden de druk toenemen. Maar AMVJ liet zich niet kisten, ze gingen gewoon door met druk zetten. Gijs en Milo verbeten de pijn (ze waren tijdens de partij beiden flink geraakt maar konden niet wisselen), Nick G. schoof steeds meer in en Ted werkte hard mee in het druk zetten op het vijandelijke doel. Oplettende lezers voelen hem al aankomen: AMVJ maakte gelijk, wie anders dan topscorer en aanvoerder Daan zorgde voor de 3-3. Hier nam AMVJ geen genoegen mee, ze speelden piepend en krakend, want het ging echt niet vanzelf, vol op de winst. En die beloning kwam ook. Laurens completeerde zijn goede (vooral) 2e helft met een doelpunt – 3-4 – en daarmee de winst voor ‘onze jongens’!
Een paar minuten voor tijd leek Nick S. het nog even, ongewild, spannend te maken, met een net iets te zachte terugspeelbal, die met gevaar voor eigen leven nog net door Clemens weg geroeid kon worden. Deze actie veroorzaakte enige kortstondig edoch hevig geuit ongenoegen van de immer rustige coach Peter. Het was de enige (bijna) fout van Nick S. die uiteindelijk als linksback eindigde en verder zijn beste wedstrijd tot nu in dit beloftevolle team speelde.
Kortom de punten waren binnen, zwaar bevochten (in een verder overigens sportieve wedstrijd) maar dat zijn vaak de mooiste, toch heren?
