Voetbal is een teamsport. Je wint met z’n allen en verliest met z’n allen. Dit is vooral een populair credo onder voetbaltrainers. In het betaald voetbal is het bijna grappig om te zien hoe spelers zich, na een fantastisch gespeelde wedstrijd, in allerlei bochten wringen. ‘Ja, dat ik drie goals maakte waarvan een vanachter mijn standbeen was inderdaad fijn, maar zonder mijn medespelers was het nooit gelukt… en het belangrijkste is dat we gewonnen hebben en als team goed gespeeld.…’ Dat soort citaten; ‘grappig’. Bij de pupillen of de guppen is de teamgeest vaak nog niet ‘ingedaald. Ga maar eens kijken bij Harry in alle vroegte als de dauw nog amper is opgetrokken in de Amstelveense polder. Ze kunnen net een paar jaar lopen en lijken aangetrokken door de bal als motten op het licht van een gloeilamp in de avond.
Wat heeft dit allemaal te maken met een wedstrijdje in het Gooi op de eerste zaterdag van februari? Alles en niets. De wedstrijd werd beslist door individuen (en hoe) en de teamgeest was er soms maar soms ook weer niet. Vooraf was de stemming goed, maar ook wat onrustig, het blesurremonster laat het team maar niet los. Nick G: afwezig, want nog geblesseerd en straks/nu ook op reis. Idriss: helaas weer geblesseerd maar wel aanwezig net als Nick S. eveneens niet fit maar nu ook in de koude dug out terug te vinden. Erik was ook niet helemaal ‘fris’ maar hij kon de vlag nog wel vasthouden en de tweede helft zelfs invallen. Uiteindelijk lukte het toch om elf man binnen de lijnen te krijgen. In de tweede helft viel Milo geblesseerd uit en moest Laurens er weer in hoewel hij er in de rust wat ziekjes uitgestapt was. Kortom de omstandigheden waren niet helemaal ideaal. Ook het veld werkte niet mee, vanwege de afgelastingen/regen werd gespeeld op een old-school kuntsgrasveld: kort plastic met heel veel zwarte korrels. Volgende week is de waarschijnlijk beslissende wedstrijd om het kampioenschap tegen Amstelveen daar waren ze allen van bewust. Die pot is natuurlijk alleen beslissend als ook vandaag gewonnen wordt, daar was men het vooraf in de kleedkamer ook over eens. Dus waren de woorden van coach Peter vooraf logisch: concentratie, goed/fel beginnen en veel de combinatie zoeken. Tja, tien minuten later stond AMVJ dus 1-0 achter; een lage voorzet waar niemand echt naar toe ging behalve een Gooise spits. Technisch waren de mannen in het bordeauxrode shirt beter dan hun opponenten maar het grote verschil op de ranglijst was niet meteen terug te zien op het veld. Kwaliteit verloochent zich echter niet, AMVJ werd sterker en spits Daan maakte met een hard schot de gelijkmaker. Met zijn ‘Christiano Ronaldo juichmomentje’ kreeg hij ook de lachers op zijn hand. Nog voor rust zorgde Gijs, een andere ‘trouwe doelpuntenmaker’ in het team, voor de voorsprong zodat onze A1 toch nog redelijk positief de kleedkamer op kon zoeken.
Uiteraard waren de voornemens om het in de tweede helft beter te gaan doen, maar de echte scherpte en concentratie bleef toch afwezig. Wel liet AMVJ in het begin van het tweede bedrijf beter spel zien, de bal werd bij tijden goed rondgespeeld en ook werden de ruimtes beter gezocht (sorry voor deze trainerstaal). En toen kwam er een moment wat voetbal zo mooi maakt: een onwaarschijnlijk doelpunt van Daan. Ik zal proberen het zo beeldend mogelijk weer te geven. Spits Daan had zich terug laten vallen en gaf op links een leep steekballetje door de Gooise verdediging. De onzen konden er echter net niet bij en een verdediger leek de bal dus op te gaan pakken maar moest nog wel wat ruimte overbruggen. Daan was nog in beweging en ging in de turbo achter zijn eigen bal aan; de totaal verraste verdediger wist niet wat hem overkwam en was gezien. In een lange rush passeerde onze spits ook nog twee man op de achterlijn en hij liet de keeper kansloos met een afrondende schuiver in de korte hoek 1-3!! Prachtig, wedstrijd in de tas. Helaas, zo’n dag was het niet. Wisselvalligheid bleef de kop opsteken. Tien minuten later stond het plots 3-3, een collectief falen en gebrek aan concentratie leken een eind te maken aan de kampioensaspiraties. Toen Jesper wegens praten ook nog eens met geel het veld voor tien minuten moest verlaten leek het helemaal gedaan.
Maar zo ging het niet, plots was daar de teamgeest weer alsof iemand de fles gevonden had en de dop was verwijderd. De geest was uit de fles, de A1 ging er nog een keer collectief voor. Vreemde krachten in de sport en natuurlijk ook een hoop kwaliteit. Vijf minuten voor tijd maakte Gijs de winnende: 3-4 het was geen mooi doelpunt, maar ook weer wel, het was namelijk het product van veel wilskracht en teruggekeerde moraal. Hou dat vast voor volgende week mannen en het komt goed!.
