Nu Bayern weer een toonaangevende ploeg is in het voetbalwereldje, waar ook de National Mannschaft al jaren prominent is dacht ik het mij wel te kunnen veroorloven om met een Duitse titel te openen. Bovendien was dit het eerste wat in mij naar boven kwam na het aanschouwen en verwerken van wederom een enerverende voetbalmiddag op het Loopveld te Amstelveen. ‘Sturm und drang’ staat voor een stroming in de literatuur in de 18e eeuw (ik raak nu waarschijnlijk een hoop lezers kwijt) maar in overdrachtelijke zin wordt het begrip “Sturm und Drang” gebruikt voor de adolescentie; om aan te duiden dat iemands motivatie en idealen als jong volwassene zeer sterk waren. (bron Wikipedia dus….). En dat laatste was deze keer wederom het geval bij de jonge helden van AMVJ A1.
Het waaide af en toe hard op veld 1, dat er overigens droog en licht hobbelig bij lag. De storm was dus ook letterlijk aanwezig, maar vooral het team was erg druistig, wat bijna de hele wedstrijd voelbaar was. Veertien dagen eerder was Amstelveen, de directe concurrent voor de titel, nog ‘terecht gewezen’ in een heroïsch duel. Nu moest na een weekend rust de draad weer opgepakt worden tegen ’s Graveland. Een niet te onderschatten tegenstander die in de ‘heenwedstrijd’ maar met moeite en op het laatste moment bedwongen werd en dat inmiddels ook een imposant doelsaldo had opgebouwd. AMVJ zou dus gewaarschuwd moeten zijn. Tsja dan kan je wel trotse koploper zijn maar na nog geen vier minuten stond het wel 0-1. Wat voor middag zou dit nou weer worden? Natuurlijk AMVJ ging vol op zoek naar de gelijkmaker maar liet daarbij flink wat steken vallen en de tegenstander kreeg ten minste zoveel kansen op het vergroten van de marge als AMVJ op de ‘anschlusstreffer’. Uiteindelijk was het geen toeval dat juist Idriss de gelijkmaker produceerde. Hij staat symbool voor het team en de titel van dit verslag. Na een zoveelste dreigende actie kwam hij in de vijandelijke zestien en met een niet eens zo geweldig maar wel precies schot in de verre hoek was er weer evenwicht in de score; 1-1. Maar ’s Graveland gaf zich nog lang niet gewonnen het bleef een boeiend voetbalgevecht met kansen over en weer. AMVJ bleek echter doelgerichter, nadat Idriss slechts via een overtreding gestuit kon worden werd de vrije trap snel genomen en kon Daan de bal in de verre bovenhoek knallen 2-1, tevens de ruststand.
Na de rust leek onze A1 het lek boven te hebben en werd het al vrij snel, door een subtiele goal van topschutter Daan, 3-1. Wedstrijd gespeeld zou je denken. Niets bleek minder waar, de heren in het bordeauxrode shirt gingen weer onrustig en rommelig spelen en de tegenstander bleef aandringen zelfs toen zij tien minuten met een man minder kwamen te staan omdat een hunner voorwaartsen totaal onnodig (vanwege praten) een gele kaart ‘pakte’. De overtalsituatie bracht meer onrust dan kansen. Integendeel, een terugspeelbal op de tot dan toe weer foutloos spelende keeper Clemens werd door de goalie niet goed onder controle gebracht; de ’s Gravelandse spits zat er bovenop en leek hem de bal te ontfutselen waarop Clemens in een verkeerde reflex genoemde spits naar de grond haalde. Gevolg rode kaart en een penalty, 2-3, Clemens exit, Erik op goal en AMVJ in ondertal terwijl er nog vijfentwintig minuten op de klok stonden.
Binnen twee minuten stond de wedstrijd op zijn kop van een 3-1 voorsprong en een man meer naar een krappe marge van 3-2, zonder echte keeper en met een man minder, dat zag er niet goed uit.
Maar ook nu liep het weer anders dat verwacht, want behalve een hoop techniek en gezonde ambitie herbergt dit team ook karakter en intelligentie. Binnen korte tijd wisten onze jongens de rangen te sluiten, letterlijk. Erik kreeg eigenlijk maar één echt hard schot tussen de palen te verwerken dat hij ook nog ‘gewoon’ droogjes en klemvast pakte. Met name Milo en Nick G. stonden op en lieten hun tegenstanders merken dat er vandaag verder niets meer weggegeven werd. Ook het middenveld sloot de rijen, zij zorgden er voor dat de tegenstander er eigenlijk niet meer doorheen kwam. De ruimte en rust die ontbrak met een mannetje meer kwam er nu met een mannetje minder juist wel; hoe onlogisch dat ook klinkt. Het was geen toeval dat Idriss daar als eerste het meest efficiënt gebruik van maakt en daarmee het laatste zetje gaf voor de uiteindelijke overwinning. Wat een comeback na een door veel blessures gekenmerkt seizoen! Want na deze mooie treffer (4-2) was het eigenlijk gebeurd. Gijs, ingevallen en eigenlijk geblesseerd, verbeet de pijn en zorgde voor een hoop kracht en rust op het midden. In de vijandelijke zestien werd hij onreglementair in de rug aangevallen waarna hij de penalty zelf uiterst koel benutte: 5-2. Het was nu duidelijk, de storm was gaan liggen, ‘de wind was onder controle’. AMVJ speelde het verder keurig en scherp uit. De drang om te winnen en scoren bleef, Gijs scoorde nogmaals, alert uit een rebound 6-2 en Daan, wie anders, maakte er in het slotakkoord nog 7-2 van middels een uiterst gecontroleerd balletje, keeper kansloos.
7-2 een duidelijke, eenvoudige overwinning zou je denken. Ik had er niet voor niets toch een hoop tekst voor nodig. Maar goed, eind goed al goed, het (thuis-)publiek was de grote winnaar en jullie zijn weer een stapje verder in de (voetbal-) volwassenheid en dichter bij de titel!
