10-1, was de einduitslag, waar moet je het als ‘speciale verslaggever’ dan eigenlijk nog over hebben? Het weer? Dat was prachtig, misschien zelfs wel wat te warm, luxe probleem. Het veld, het eerste veld, adel verplicht, je staat aan kop als vlaggenschip van de jeugd dus dat mag gezien worden. Dat veld had ook last van het mooie weer van de laatste tijd. De worteltjes moeten nog meer groeien volgens de deskundigen. Het duurt nog even voor de volle sappige en in groene ondergrond die ons sportpark zo kenmerkte weer daar is.
Hetzelfde geldt eigenlijk voor onze A1, onmiskenbaar een goed team met prima spelers waar velen hun wortels al lange tijd bij AMVJ hebben uitstaan. Ook zij staan aan de vooravond van het volledig uitgroeien tot volwassen voetballers in de kracht van hun voetbalbestaan.
Vandaag was weer zo’n wedstrijd waar van alles in zat. Veel en ook mooie doelpunten, goed combinatiespel, techniek , concentratie, speldiscipline en (vooral) de drang om te winnen.
Wat zou beter kunnen? Het was goed, maar het kan altijd beter, zeker bij deze ambitieuze en talentvolle heren. Wat zijn de laatste stappen. Tempowisselingen; even meer rust in het spel brengen, leren incasseren, de ruimte beter benutten en de wedstrijd wat beter ‘lezen’ om maar wat te noemen.
Terug naar de wedstrijd, onze A begon weer als de brandweer. Argon trapte af maar de bal was direct in bezit van AMVJ en het was een wonder dat er de eerst minuten niet gescoord werd. Heel lang duurde dat echter niet en bij rust was het 4-0; Laurens, Ted en 2x Daan. Toch ging men niet tevreden naar de kleedkamer. Rond de rust speelde onze A even met een man minder door een onnodige gele kaart. Zoals vaker deze competitie leek dat eerder een voor- dan een nadeel. Niet toevallig: een mannetje minder zorgde voor meer rust, ruimte, beheersing en overzicht aan bordeauxrode zijde. Het scoren ging ook onverminderd voort. Mooie momenten waren er voldoende. Met name de actie van Nick G. vlak na rust was memorabel. Waar hij achterin al talrijke momenten goed had ingegrepen, vooral één op één (zijn specialiteit) stoomde hij dit keer schijnbaar onstuitbaar over de vijandelijke helft en gaf hij Tim een niet te missen kans. Dit was de 5-0 en de genadeklap voor het dapper spelende Argon. Bij een monsterscore ontstaat de neiging alleen de doelpuntenmakers te fêteren, maar het succes begint vaak achterin. Keeper Clemens speelde foutloos en weer met veel rust en pakte toen de stand nog niet zo comfortabel was heel mooi en klemvast een gekruist en zeker niet slecht schot van Argon. Verder was Milo achterin weer de onmisbare, ‘stille’, kracht; altijd geconcentreerd en scherp. Gijs was op het midden het rustpunt die en passant ook nog even twee goals meepakte, een aardige gewoonte van hem. Spits Ted maakte de 8-1 omdat Argon eerder ook loon naar werken kreeg en gebruik maakte van een van de weinige momenten van onoplettendheid van de thuisclub.
Het slotakkoord was illustratief voor al het eerder gememoreerde. De 9-1, van Daan, was een heel beheerst en mooi geplaatst balletje precies in de rechterkruising. Zo’n bal die je een tijdje verwachtingsvol ziet gaan en die dan uiteindelijk precies in de bovenhoek ziet eindigen, een plaatje. Het laatste doelpunt was van Idriss zijn naam mag in dit verslag niet ontbreken en zijn doelpunt kon ook niet uitblijven; tot de laatste minuut ‘mit vollem einsatz’ om onze oosterburen nog maar eens te citeren. En de verslaggever? Hij zag (uiteindelijk) dat het goed was…..!
