A-M 1 2 6 9 3: kassa!

Beste lezers, aan u om uit te vogelen wat de aanhef over deze impressie van een in alle opzichten zonnig middagje Loopveld aan betekenis heeft.

Wat het in ieder geval niet is: mijn lotnummer van de staatsloterij waarop een zodanige giga prijs is gevallen dat ik voortaan mijn stukjes over Bordeauxrood vanaf een luxe jacht in Saint Tropez kan doorbloggen. Zulks nadat ik mij omgeven door een rits fraaie stewardessen na afloop van een potje tweede klasse voetbal per privé jet naar dit immer mondaine lustoord heb laten transfereren. Stel uw potentiële jaloezie gerust: nieten en hooguit eigen geldjes zijn slechts tot op heden mijn deel in ‘slands uitbundigste illusieloterij.

Wat het ook niet voorstelt is de code van mijn kluis ergens verborgen achter een nep Rembrandt in mijn nederige stulpje te Amstelveen. Ik zou trouwens de onverbetelijken die met deze kennis gewapend de aandrang krijgen om hun obsessieve graaizucht bot te vieren ook louter moeten teleurstellen. Want bankdirecteuren, CEO’s van Volkswagen, bestuurders van zorgverzekeringen en ander hebzuchtig volk, in dat kluisje bevindt zich slechts een kistje met officiële documenten die jullie mij in de loop der jaren voor menig Euro hebben aangesmeerd. Zoals een spaarbeleggingskrediethypotheek met levensverzekering, een leasecontract met verhoogde CO2 bijtelling en ziektekostenpolissen met ingebouwde premieaccellerator…. Allemaal weinig “kassa!” dus.

Maar omdat ik graag aanneem dat u bij het lezen van deze regels nog in opperste euforie verkeert over het grijpen van de eerste laatste strohalm door onze Oranjewelpen tegen het inderdaad niet te overschatten Kazachstan (“leeuwen”, vind ik voor deze groep adolescenten toch een tikje te hybride), zal ik u niet met een hersenkraker opzadelen, die wellicht na de goudgeel gekleurde overwinningsroes morgen bij het ontwaken op uw nachtkastje loert.

Bovendien is de bovenstaande letter/cijfercombinatie de simpele vertaling van het feit dat A(MVJ) 1 en 2 hun tegenstanders M(onnickendam) 1 en 2 vorstelijk aan hun zegekar bonden; met een totaalscore van zes punten, negen goals voor en slechts drie tegen.

Twee deed dat overdonderd met een zege die vooral na rust eclatant gestalte kreeg (6-2); en Eén ietsjes milder maar toch overduidelijk met een (te lage) 3-1. En zeker op dat laatste was vooraf niet echt gerekend door uw verslaglegger.

Want, zo is de afgelopen seizoenen wel gebleken, weet je met echte monniken al vrijwel nooit waar je aan toe bent, dan geldt dat zeker voor de voetbalmonnicken uit het gelijknamige Dam. Soms tref je ze in armoe bedelend om een bete broods c.q. sprokkelend op zoek naar een paar punten, dan weer drijven zij als trappisten een wereldzaak in een chique klooster c.q. spelen zij de pannen van het puntendak. Voorts was met 9 uit 5 de start van de voetballende monnicken deze nog prille competitie al lichtelijk beter dan die van de nog wat haperende Schakelboys (7 uit 5).

Redenen genoeg om vooraf geen simpele walk-over ten gunste van AMVJ 1 te veronderstellen. De voorzichtigheid werd nog eens van een extra zorglaag voorzien bij het aanschouwen van de zandgedrogeerd geverticuteerde grasmat op thuisbasis het Loopveld. Slechts armetierige hotseknotsbegonia’s zouden op deze woestijn gedijen, hetgeen weinig goeds leek te voorspellen voor de spelkwaliteit.

Maar dat viel althans in het begin van de door alweer een jeugdige scheids van dienst prima geleide tweestrijd behoorlijk mee. Want na nog geen minuut of twee nadat de heer Van der Laak zijn fluit op bruikbaarheid had getest met een fiks aanvangssignaal, schoot Robin Meerhoff (met de onverklaarbare koosnaam “Roppa”) na een uiterst fors openingsoffensief, zijn maatjes al met een droge knal naar een vroege voorsprong.

Nou heb ik het niet zo op die ontijdige goals, want het zijn meestal de voorbodes van een wellicht onbewust mentaal teamstemmetje dat “dit- wordt een- walk- overtje vandaag boys..” fluistert. Hetgeen dus kan leiden tot een zichtbaar een of meer tandjes terugschakelend collectief. En daar leek het in het vervolg van de eerste helft dan ook aan AMVJ zijde behoorlijk op.

Hoewel de meningen langs de zijlijn daarover verschilden, was er na het eerste kwartiertje, behoudens het weldadige zonnetje weinig sprankelends meer te genieten. Van Bordeauxrood niet, dat overigens wel hard bleef werken, veruit de betere bleef, maar zich teveel balverlies veroorloofde en weer te weinig kansen schiep. En omdat van Monnickendamse kant maar heel weinig te merken was gedurende het eerste bedrijf en keeper Levien Rocha deswegen helemaal niets ingrijpends te doen kreeg verbleekte het duel tot de thee tot een glansloos potje voetbal, afgesloten met een minimale voorsprong voor Eén.

Na rust was er even sprake van een ontwaakt Monnickendam, dat aanvankelijk iets feller aandrong. Maar ook nu weer weinig potten voor het vijandelijke doel kon breken. Een telraam om de kansen van de gasten bij te houden lag werkeloos in de dug out. Slechts twee in het gehele duel waren op de vingers van een hand ruimschoots bij te houden; en waarvan er in de allerlaatste seconde nog eentje invloog ook (“zouden ze in Kazachstan stiekem hebben meegekeken?”).

Maar in de tussentijd had de als immer hardwerkende maar niet altijd even gelukkig opererende René Boer zijn basiskwaliteit als spits toch weer uit de krochten van zijn voetbalziel opgedoken en met twee lekkere gaoloes (zoals hij zijn producten zelf koesterend noemt) AMVJ al een 3-0 voorsprong bezorgd.

 Zonder tot briljant spel te geraken, maar wel weer veel beter ballend dan voor rust, had in het laatste deel het doelsaldo nog verder opgevoerd kunnen, nee: moeten worden. Daartoe lag Monnickendamse poort namelijk te verlokkend open. Maar uiteindelijk zat er niet meer in dan de alleszins verdiende en hoogst nuttige 3-1 zege voor Eén.

Kassa dus voor coach Schakel en zijn volgelingen. Want hiermee rammelen de boys weer met groter nadruk aan de poort waarachter de betere ploegen verblijven. En zo hoort het ook met een ploeg die kwalitatief in staat moet zijn ook dit seizoen weer op het hoogste niveau te strijden in deze aardige tweede klasse van de zaterdag.

En voor de sympathieke Monnicken moge deze puntloze middag er eentje zijn geweest van de armoe (zie boven); eentje, die ongetwijfeld weer zal worden afgewisseld met winstgevender operaties (zie ook boven)

Laatste pluim voor de scheids (zie alweer boven) die naast goed fluiten ook het debat met de grens van de tegenpartij, zonder kaart, op punten wist te winnen. Althans naar het oordeel van

Dirk