Het was de grote dag, AMVJ VR2 speelde tegen Roda 23. Roda was nog ongeslagen en wij staan op plek twee. Met het verlies tegen FC Aalsmeer nog in het geheugen waren we super gemotiveerd om er ook deze wedstrijd weer vol voor te gaan. Het zou een pittige wedstrijd worden, we zouden koste wat kost blijven knokken en gaan voor elke bal; we waren er klaar voor. En niet alleen wij waren er klaar voor, ook de CAMERAPLOEG oftewel Lex stond klaar op het dak om ons 90 minuten lang vast te leggen.
De eerste helft ging het erg gelijk op. Wij zochten naar mogelijkheden, maar voor Roda was het net zo goed zoeken naar kansen. Het aantal kansen dat beide teams creëerde bleef beperkt. Wen en Manu op links- en rechtsback waren de aanvallers steeds net te snel af. En elke bal die er toch doorheen kwam werd door Gerrie gepakt. De verdediging stond sterk. Op het middenveld waren er wat veranderingen, maar met het dynamische duo Ruth en Pau werd het spel goed verdeeld. We stonden er als team en wisten elkaar te vinden. Blij en ook enigszins opgelucht gingen we met een stand van 0-0 de rust in.
De tweede helft: net zo vastberaden als in de eerste helft gingen we er voor. Het spel werd voortgezet zoals in de tweede helft. Maar toen, 20 minuten voor het fluitsignaal kwam de tegenslag, een flinke klap. We kregen een vrije trap tegen, die zo ongeveer van 5 meter van ons doel genomen mocht worden. Heel AMVJ stond op de doellijn, dat kon je wel een muur noemen. Gerrie, onze keeper die ons deze wedstrijd toch al een paar keer had gered, stond precies op de verkeerde plek (of de goede – net hoe je het bekijkt). Ze had de bal, maar niet op de manier waarop we hoopten. Ze kreeg een snoeiharde bal tegen haar hoofd, op haar oog. Helaas was ze uitgeschakeld voor de wedstrijd. Mau, die rechts voor goed stond te spelen nam het van haar over. Lottie kwam terug op haar plekje links voor. Dit bleek het kantelpunt in de wedstrijd. Helaas ten nadele van ons. Roda profiteerde van dit moment en in twee minuten lagen er ook drie doelpunten in. Soms zit het mee en soms zit het tegen – heel erg tegen. Toch herpakten we ons weer en gingen er het laatste kwartier nog even goed voor. Linda brak van achter nog een keer door met de bal en ook Lotte had nog een klein kansje. Maar het lukte niet.
Uiteindelijk bleek Roda toch echt een maatje te groot voor ons. Ondanks het verlies kijken we wel terug op een goede wedstrijd en zien we uit naar volgende week, weer een nieuwe kans!
